Wiosenne przesilenie

Coraz cieplej na dworze, śnieg topi się w malowniczą breję... wiosenny wietrzyk wieje optymizmem, i czymś nieokreślonym, co pod śniegiem przez zimę się uzbierało ....a ja pędzę ... praca, dom i padam na twarz.....  Jak pomyślę, że jutro będzie tak samo, brak czasu, ciągle ktoś coś chce - to mi coraz gorzej.....

Dlaczego nikt mnie nie zapyta czy ja bym nie chciała trochę więcej wolnego czasu dla siebie, czy bym nie chciała pooddychać tą wiosną co się w powietrzu zbiera, a niekoniecznie tylko biurowym smrodkiem, czy bym nie chciała ptaków posłuchać, co kłócą się już gdzieś w krzakach zawzięcie....?

Czasem mam ochotę tak rzucić to w diabły i usiąść pod drzewem i udawać, że nie jestem mamą, żoną i kobietą niezbędnie realizującą się zawodowo..... a pobyć sobą, oddychać, wąchać, słuchać, smakować, dotykać .... nie tak na chwilkę, na jeden oddech, dwa dotknięcia i wąchnięcie.... ale tak żeby mi na dłużej starczyło, żebym wciągnęła las całą sobą, żebym wiedziała że żyję, że jestem......

M. mówi - weź wolne, zajmij się sobą .... ja obiecuję sobie, że choć czwartek i piątek odpocznę, nie pójdę do biura....  a potem od poniedziałku kocioł jak zwykle i w czwartek i piątek najwięcej roboty……

Pozostaje mi tylko namiastka przyrody, natury…. życia …. – moje hiacynciki pachnące….

 

i nadzieja, że może w tym tygodniu złapię trochę wolnego? Choć tyle, żebym ciutkę zatęskniła za swoimi obowiązkami ....